Ostatnia książka Gayle Forman na jakiś czas, bo niestety na razie nie posiadam Byłam tu i na razie jej nie kupię, bo mam inne wydatki. W każdym razie autorka chyba bardziej przekonuje mnie kiedy pisze z perspektywy chłopaka, bo ta część była według mnie lepsza, jak Ten jeden rok, bo ja to chyba najbardziej lubię takich niegrzecznych chłopców.
"Budząc się rano, powtarzam sobie: "To tylko jeden dzień, jeden dwudziestoczterogodzinny odcinek czasu, który musisz przetrwać"
Minęły trzy lata od wypadku Mii, dziewczyna z dnia na dzień zostawia Adama. Chłopak jest idolem nastolatek, a ona staje się wielką gwiazdą w swoim świecie. Pewnego dnia los daje im drugą szansę i postanawiają zwiedzać Nowy York. Ważnym elementem oczywiście są wspomnienia Adama z liceum, tego jak pokochał Mię, co robił kiedy go opuściła, no wiadomo, typowa Forman. Poznajemy też jego punkt widzenia świata i zdecydowanie nie jest taki wyluzowany na jakiego wygląda. Jeśli chcecie wiedzieć jak to się skończy to przeczytajcie książkę.
"Dni mogą trwać dwadzieścia cztery godziny, ale czasami wydaje mi się, że przejście jednego jest równie niemożliwe jak zdobycie Everest."
Wychwalałam Ten jeden dzień oraz Ten jeden rok, ale z pierwszą serią pani Forman mam problem, bo fakt, ta książka powiada mi się bardziej niż pierwsza, ale znowu irytowało mnie to, że było mnóstwo wspomnień, jakby całe życie Adama kręciło się wokół miłości do Mii. Tą książkę według mnie można by napisać zdecydowanie lepiej, ale autorka nie wykorzystała potencjału tej książki. Na razie autorka trzyma się znanej pozycji i schematów, dlatego nic nie wzbogaca tej książki, niestety. Polecam ją przede wszystkim tym, którym się podobała pierwsza część i mają zamiar dokończyć tą historię. Ja mam do tej książki mieszane uczucia.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz